საქართველოს მყინვარების კვლევაში მნიშვნელოვანი წვლილი შეიტანეს მეცნიერებმა: ჰ.აბიხმა, ი. ხოძკომ, ნ. დინნიკმა, ლ. მარუაშვილმა, გ. კურდღელაიძემ, ტ. ლაშხმა, შ. ინაშვილმა, დ. ტაბიძემ, თ. დავითაიამ, ვ. მ. კოტლიაკოვმა, ვ. ცომაიამ, ო. დრობიშევმა, რ. გობეჯიშვილმა და მრავალმა სხვამ. 1860-დან 1970-იან წლებში გლაციოლოგიურმა კვლევამ კულმინაციას მიაღწია და გამოიცა „ყოფილი საბჭოთა კავშირის მყინვარების კატალოგი“ (შემდგომში „კატალოგი“) [1-4]. ეს კატალოგი, მყინვარების თანამედროვე კვლევების ქვაკუთხედი, მოგვიანებით გაციფრულდა და შევიდა მსოფლიო მყინვარების ინვენტარიზაციაში [5].
ტექნოლოგიურმა წინსვლამ გლაციოლოგებს საშუალება მისცა გამოეყენებინათ დისტანციური ზონდირების მეთოდები, დაწყებული აეროფოტოგრაფიით, რაც მოგვიანებით გადაიზარდა მაღალი გარჩევადობის თანამგზავრული გამოსახულებების გამოყენებაში. ამ ინსტრუმენტებმა მკვლევარებს საშუალება მისცა შეესწავლათ მყინვარები დიდ ტერიტორიებზე მეტი სიზუსტით და ეფექტურობით. თუმცა, თვითმფრინავებიდან რეგულარული დაკვირვების წარმოება შეზღუდული იყო ამ მონიტორინგის მაღალი ღირებულების გამო.
